Rozdział 14

Nina jest rannym ptaszkiem, więc wstała jak zawsze szybko. Wszyscy jeszcze spali. Wydarzenia z poprzedniego dnia zlewały się jej. Pamiętała dokładnie jednak co działo się z Kastielem. Z jednej strony podobało jej się, ale z drugiej nadal miała mieszane uczucia co do niego. Nie wiedziała co to będzie jak się obudzi, ale była strasznie spragniona, więc poszła do kuchni po wodę. Usiadła na krześle i odtwarzała sobie w głowie poprzednią noc. Pomyślała, że jak mogła do tego dopuścić, ale chwile potem jej to przechodziło i wiedziała, że sama go też prowokowała. Nalała jeszcze raz wody do pustej szklanki i postanowiła zobaczyć jak tam się trzyma Kaspiel i w końcu poszukać Amary. Chłopak smacznie spał, więc Nina nie zamierzała go budzić i wyszła z pomieszczenia. Wchodziła po kolei do pokoi, aż znalazła dziewczynę. Znajdowały się tam cztery łóżka, gdzie największe było te na którym spała Amara. Na pozostałych leżały Aubrey, Letha i Maddie. Nina również ich nie chciała budzić, więc wyszła i poszła do salonu. Włączyła telewizor i zaczęła skakać po kanałach. Po pół godzinie znudziło jej się i poszła na podwórko. Siedziała, piła wodę i opalała się na słoneczku. Nie wiedziała co ma robić jak wszyscy śpią, więc to było najprzyjemniejszą rzeczą na jaką wpadła.Ocknęła się dopiero jak usłyszała hałas w kuchni. Salon, jadalnia i kuchnia były praktycznie połączone, więc jak stanęła w drzwiach na podwórko to widziała kto zakłócił jej spokój. Był to Dante, chłopak którego znała praktyczne z widzenia. Czasami przebywała z nim jak wszyscy w grupie coś razem robili, ale tak to go nie znała.

• Cześć. - powiedziała Nina

Chłopak odwrócił się w jej stronę i zmierzył wzrokiem z góry na dół.

• Cześć. - odpowiedział zaspanym głosem i znowu zaczął robić to co przedtem

Nina podeszła do niego i zauważyła, że chce nalać sobie soku do szklanki, ale ręka mu się trzęsła i nie mógł trawić.

• Daj pomogę ci. - powiedziała zabierając mu z ręki szklankę
• Dzięki. - odpowiedział odsuwając się
• Proszę, tylko nie rozlej. - podała mu szklankę i zaprowadziła na sofę

Siedzieli w ciszy i oglądali jakiś film. W końcu chłopak się odezwał.

• Jak masz na imię?
• Nina, a co nie wiesz z kim jesteś na imprezie?
• Aha, powiem ci, że kojarzy mi się twoja buźka, ale nie mogłem połączyć jej z imieniem.

Znowu zapadła chwila ciszy.

• A czemu tu jesteś? - odezwał się znowu zaspany chłopak
• Czemu? Wiesz, zapraszało mnie dużo osób, więc jestem. - zdziwiła się Nina tym pytaniem
• No, ale czemu cię zapraszali przecież nie jesteś taka jak ja. - chłopak dalej zadawał pytania; często po alkoholu miał zaniki pamięci nawet jeśli nie wypił dużo
• Nie wiem czemu mnie zapraszali, ale to chyba normalne, że nie jestem taka jak ty nie? - dziewczyna nie wiedziała o co mu chodzi
• No właśnie nie. Wiesz czemu jest ta impreza?
• Jak to czemu jest ta impreza. No po prostu ludzie często robią imprezy.
• Powiem ci czemu. Chodzi o to żeby być razem jak jest pełnia, aby nikomu aż tak nie odwaliło.
• Co? Czemu miałoby komuś odwalić w pełnie? Dobra nie ważne. Wczoraj chyba za dużo wypiłeś i nie wiesz co mówisz.
• Wiem co mówię. Jesteś jakaś dziwna. Nie jesteś taka jak ja. Nie jesteś wi...
• Ooo cześć wam! Nie śpicie już? - przerwał zakłopotany Nataniel

Oboje odwrócili się w stronę chłopaka. Nataniel wyglądał na zdenerwowanego, ale Nina nie wiedziała czemu.

• Dante możemy chwile pogadać?! - powiedział stanowczo Nataniel
• Spoko – odpowiedział znudzonym głosem
• Nino, Amara cię szuka. Chciała z tobą porozmawiać.
• Aha, to ja pójdę jej poszukać – Nina była zdezorientowana, czuła dziwną atmosferę, która panowała pomiędzy Dante a Natanielem

Wchodziła po schodach bardzo szybko nie zważając na innych. Wszyscy byli już prawie obudzeni i zrobił się tłok na schodach. Każdy chciał pić.

• Cześć. Nataniel powiedział, że mnie szukałaś. - powiedział Nina dochodząc do Amary
• Tak. Chciałam spytać jak się wczoraj bawiłaś. - odpowiedziała z uśmiechem dziewczyna
• Powiem ci, że było extra!
• To świetnie, że ci się podobało. Jesteś głodna? Bo ja tak.
• No tak trochę.
• To chodźmy to kuchni. Mam nadzieję, że chłopacy mają coś w lodówce normalnego do jedzenia.

Nina roześmiała się i poszła za Amarą. Okazało się, że Vincent, Kaspiel, Hugh i Peter zjedli wszystko. Amara była mocno zdenerwowana. Wyglądała jakby chciała kogoś zabić.

• Czy wy oszaleliście ?! Co teraz inni będą jeść?! - Amara wręcz krzyczała, a nie mówiła
• Nie wiem, ale byłem głody. - zaczął się tłumaczyć Peter
• Byłeś głodny?! Pomyślałeś o tym, że inni też będą głodni?
• Amara, co tu się dzieje? - powiedział zdziwiony Kastiel

Wszyscy po usłyszeniu jak Amara wydziera się poszli zobaczyć co się dzieje, także Kastiel. Nina zamarła widząc chłopaka. Musiał przed chwilą wstać, bo miał zaspane oczy i poczochrane włosy.

• Co się dzieje? Nasi kochani koledzy zjedli wszystko! Lodówka jest po prostu pusta. - oświeciła Kastiela
• Co wam odbiło? Teraz idziecie do sklepu. Tylko kupnie coś normalnego.

Chłopacy tylko popatrzeli na Kastiela i od razu poszli się ubrać, aby wyjść. Nina zdziwiła się, że tak bez słowa robią co im karze. Dziewczyna poszła do Kaspiela i zaproponowała, że pójdzie z nimi. Wychodząc z domu ktoś złapał Ninę za rękę.

• A ty gdzie idziesz? - spytał zimno Kastiel
• Do sklepu. - odpowiedziała stanowczo
• Oni mają iść sami. Jak zjedli to niech teraz się pomęczą. - mówił nadal tym samym tonem
• Chciałam im pomóc. Bycie dobrym nie jest takie złe.

Znowu zachowuje się jak bezduszny idiota; co ja najlepszego zrobiłam. - pomyślała sobie Nina. Zaczęły wzrastać jej negatywne uczucia co do niego. Nie mogła zrozumieć czemu się tak zachowuje i jak bardzo może zmienić się w przeciągu nocy.

• Może nie jest, ale ty nie pójdziesz z nimi! - rozkazał chłopak
• Że co? Myślisz, że możesz mi zabronić? - spytała ironicznie dziewczyna
• Nina, idziesz? - przerwał Peter przybiegający do nich

Dziewczyna popatrzyła Kastielowi głęboko w oczy i przez chwile nie odpowiadała.

• Słyszysz? Jak nie chcesz iść to my już pójdziemy, bo wszyscy chcą jeść. - powiedział chłopak

Nina nadal nie odpowiadała. Peter zaczął iść w kierunku reszty chłopaków. Kastiel podszedł bliżej Niny.

Nachylił się i powiedział cicho do ucha.

• Jak tak bardzo tego chcesz to idź, ale nie licz na mnie następnym razem.

Kastiel odwrócił się i poszedł do salonu, gdzie była reszta towarzystwa. Nina poczuła lekkie zakłopotanie, ale nie wiedziała czemu. Pobiegła szybko do Kaspiela oraz reszty i poszli do sklepu. Wybierając zakupy była bardzo zamyślona. Zaczęła sobie wszystko kalkulować w głowie i stwierdziła, że Kastiel to totalny głupek który traktuje ludzi jak przedmioty i ma zamiar to wszystko mu powiedzieć.

• Nina myślisz, że to wystarczy? - Hugh wyrwał dziewczynę z zamyślenia
• Co?... Yyy, tak. To powinno wystarczyć.
• Co ty tak bujasz w obłokach? - uśmiechną się do niej
• Mam dziś od rana kiepski dzień.
• Chodzi o Kastiela? - zapytał prosto z mostu
• O Kastiela?... Hmm, no może trochę. Ale skąd to pytanie?
• Widziałem jak staliście w drzwiach przed wyjściem. Powiem ci, że jemu poprostu ciężko jest okazywać uczucia. Myśli, że robi dobrze, ale nie zawsze tak jest. Wiem, że to nie moja sprawa, ale jeżeli na prawdę go lubisz to daj mu szanse i spróbuj zrozumieć. - powiedział Hugh

Hugh zawsze mówił co myślał i często za to mu się dostawało, ale wolał powiedzieć niż później żałować, że nic nie powiedział.

• To nie jest takie proste jak się wydaje. To co czuje do niego jest trochę dziwne i nie umiem sobie wytłumaczyć czemu. Odczuwam to tak jakby coś mnie do niego przyciągało, ale z drugiej strony jego charakter mnie odpycha.- odpowiedziała Nina
• Hmm ciekawe. - chłopaka zaciekawił fakt przyciągania

Nina nagle przeanalizował to co przez chwilą powiedziała i nie mogła w to uwierzyć.

• O boże, jak ja mogłam to powiedzieć. - powiedziała to cichym głosem; bardziej do siebie niż do niego
• Czasami trzeba coś powiedzieć komuś innemu, aby poczuć się lepiej. - uśmięchna się łagodnie do dziewczyny
• Mamy te maślane bułeczki jeszcze. - powiedział Kaspiel wrzucając opakowanie do wózka po które poszli chłopacy
• Oo to dobrze. Nataniel je lubi. - Wszyscy nagle spojrzeli się na Ninę – No co? To już mi nie wolno wiedzieć co przyjaciel lubi jeść?
• Nie no spoko. - powiedział Peter, a reszta chłopaków zaśmiała się

Po pół godzinie wrócili z zakupów. Wszyscy od razu rzucili się na jedzenie. Nina wzięła dwie gruszki i poszła na górę do pokoju w którym powinna spać poprzedniej nocy. Była tam Letha i słuchała muzyki. Jak zauważyła wchodzącą Nine zdjęła słuchawki.

• Przynieśliśmy już jedzenie, jak chcesz to idź na dół. Radze ci szybko, bo zaraz wszyscy wszystko zjedzą. - powiedział uśmiechając się Nina
• Dzięki. - odpowiedziała dziewczyna obojętnie i wyszła z pomieszczenia

Ninie wydawało się, że Letha jej nie lubi, ale nie robiło jej to wielkiej różnicy. Położyła się na najwiekrzym łóżku, ugryzła gruszkę i po chwili zaczęła cicho śpiewać.Tym czasem na dole w jadalni Hugh chciał przez chwilę porozmawiać z Kastielem. Wiedział, że nie jest w dobrym nastroju, ale chciał szybko to załatwić.

• Wiem, że to wasza sprawa jak okazujecie sobie uczucia z Niną, ale mam jedno pytanie i musisz mi na nie odpowiedzieć – zaczął nie pewnie Hugh
• Niby czemu? Jestem wkurzony od rano między innymi przez ciebie, a teraz mam ci jeszcze odpowiadać na jakieś durne pytania. - powiedział lekko poirytowany Kastiel
• Co czujesz do Niny? - powiedział prostu z mostu jak przeważnie mówił
• Proszę cię nie bądź śmieszny. Myślisz, że będę z tobą o tym gadał?! - powiedział i zaczął się oddalać, gdy nagle Hugh zapytał
• Czujesz dziwne przyciąganie do niej? Nie możesz zrozumieć czemu tak na ciebie działa?

Kastiel zatrzymał się i mocno zdenerwował. Podszedł do chłopaka i złapał za koszulkę.

• Myślisz, że możesz sobie takie rzeczy gadać?
• Powiem ci, że ona czuje to samo i to nie jest normalne. - chłopak kontynuował nie zważając na Kastiela

Chłopak puścił go. Bo wiedział, że mówi prawdę.

• I co myślisz, że jesteśmy nie normalni? - powiedział znowu zirytowany Kastiel
• Nie, ale wiesz przecież, że niektóre istoty nadprzyrodzone czują przyciąganie do siebie. Tak jak ty i Nina. - tłumaczył chłopak
• Tak, ale wilkołaki przecież tak nie mają. - zdziwił się Kastiel
• No wiem i to mnie zastanawia.
• To znaczy, że ona będzie nie tylko wilkołakiem.
• Nie koniecznie. Może w rodzinie miała kogoś takiego i ty też, więc macie ich geny i dlatego tak się dzieje.
• To co mam teraz zrobić niby? Nie wiemy o jaką istotę dokładnie chodzi.
• Nic nie zrobisz. Musisz tylko pamiętać o tym i uważać co robisz, bo ona będzie odczuwać dwa razy mocniej uczucia związane z tobą tak jak ty co do niej, również złość będzie z potęgowana. Musicie utrzymywać neutralne relacje.
• Hm to da się zrobić, ale byłoby łatwiej gdybym jej to powiedział.
• No na pewno.
• Na razie trzeba poczekać do przemiany. Potem się zobaczy.
• Dobra. Słuchaj ja jestem najedzony... więc pójdę przygotować wszystko do baseball'a.
• Ok, ale resztę " najedzonych też weź "
• Spoko

Później znowu wszyscy zaczęli tańczyć, bo ktoś włączył muzykę. Po południu było zaplanowanie granie w baseball. Nina pytała się o co dokładnie chodzi w tej grze. Wiedziała, że jest coś takiego, ale nie wiedziała jakie są zasady gry. Amara wszystko jej dokładnie wytłumaczyła. Na samym początku tylko się przyglądała, a później dopiero zaczęła grać. Ktoś nagle wyrzucił daleko w las piłkę. Nina miała po nią iść, bo i tak nie umiała jeszcze dobrze grać i mogła się po nią przejść, a z racji tego, że nikomu nie chciało się czekać poszli do domu po drugą. Dziewczyna była zdenerwowana, bo czemu niby ona miała chodzić tylko po piłki. Szukała i szukała, ale nie mógł znaleźć. Potknęła się o gałąź i upadła zaczęła ją mocno boleć noga. Teraz to dopiero się wkurzyła. Wstała i szła dalej. Myślała, że zaraz wybuchnie. Nagle poczuła ostry ból głowy. Uklękła na ziemi, bo nie mogła wytrzymać z bólu. Zaczęła krzyczeć. Była dość daleko od domu, więc nikt jej nie słyszał.

• No nie wytrzymam! Co się dzieje?! - krzyczała sama do siebie
• Przemieniasz się – Nina usłyszała męski głos, ale był za daleko, aby mogła zobaczyć kto to jest.

***

Miałam wczoraj wieczorem wstawić ten rozdział, ale nie chciało mi się już poprawiać błędów i jest dzisiaj. Trochę dziwny jak dla mnie no, ale jest. Piszcie, czy wam się podoba, czy nie. + Przepraszam za błędy jak jakieś znajdziecie. :D