Rozdział 20.

Derek wszedł do pierwszego pokoju, który zauważył. Należał on do Niny. Rozglądnął się. Wszystko dokładnie sobię obejrzał. Zdjęcia, medale, książki. Największą uwagę przykuło mu zdjęcie Niny i jakiejś dziewczynyki bawiących się na dworze. Było ono nieco schowane, ale chłopak wziął je do ręki. Pomyślał sobie, że kiedyś była taka bezbronna, bo nie znała świata, a teraz również jest, ponieważ nie jest tak kolorowo jakby się zdawało. Życie często zaskakuje.

• Derek!

Chłopak szybko odłożył zdjęcie. Nina po chwili weszła do pokoju.

• Lysander poszedł gdzieś.
• No to chyba dobrze nie? - powiedział luźno
• Był wkurzony. Boje się , że coś może się stać.
• No i?
• Zrób coś!

Chłopak popatrzał na nią z rozbawieniem.

• Ciekawe co? Zapewne poszedł do Nataniela i Kastiela. A z nimi to nie mam zamiaru się widzieć.
• No to co ja mam zrobić?

Nina usiadła załamana na łóżku. Derek dopiero teraz zaczął traktować sytuacje poważnie.

• Słuchaj, zadzwoń szybko najlepiej do Kastiela i powiedz, że Lysander jest wkurzony i idzie do nich.
• Dobra.

Dziewczyna szybko poszła po telefon i zadzwoniła. Lysander już tam był. Słychać było krzyki. Dowiedziała się gdzie są i postanowiła tam pojechać.

• Podrzucisz mnie pod dom Kastiela ?
• Pewnie, ale nie zatrzymam się przez drzwiami pamiętaj.

Wyszli z domu i po kilku minutach znaleźli się już w samochodzie. W 10 minut dojechali do celu.

• Tutaj cię wysadzę. Zadzwoń wieczorem i powiedz jak to się potoczyło.
• Dobra. - powiedziała Nina trzaskając drzwiami

Zapukała i weszła do domu. Lysander nadal był wzburzony, lecz chyba trochę się uspokoił. Nic się nie stało. Chłopacy wyjaśnili sobie wszystko. Wszyscy skierowali wzrok na Ninę, gdy weszła. Podszedł do niej Kastiel i zaprowadził do kuchni.

• Słuchaj, głupio nam, że tak wyszło. Powinniśmy prędzej pomyśleć o tym, ale dobrze, że nic ci się nie stało.
• Żartujesz sobie? Ty nawet nie wiesz co ja wtedy przeżywałam. To, że wam głupio to nie wystarczy! - Nina znowu poczuła strach i gniew.
• Uspokój się. Rozumiem cię. Wiem, że to było dla ciebie bardzo stresujące.
• Przestań mi wmawiać, że wiesz jak się czuje! Nic o mnie nie wiesz. Wy jesteście nienormalni. Nie czuje się przy was bezpieczna!

Krzyki było słychać i nagle Lysander i Nataniel znaleźli się w kuchni.

• Co się dzieje? - spytał Nataniel
• Zostawcie mnie wszyscy w spokoju! Boję się was! - rozpłakała się

Wybiegła z mieszkania.

• No pięknie.

Lysander pobiegł za dziewczyną. Złapał ją i odwrócił w swoją stronę. Jej oczy były zapłakane. Przytulił ją.

• Zrozumcie, że ten świat jest dla mnie nowy i nadal się tego boje. - Nina odsunęła się kawałek od niego. - Zobacz.

Nina wyciągnęła ręke, a była ona porośnięta sierścią i miała pazury. Kastiel i Nataniel wyszli przed dom i obserwowali całą sytuację.

• Nie kontroluję tego. Jak mam to ukrywać przed światem? Co? - powiedziała do Lysandera
• Nauczysz się... - powiedział nie pewnie.
• Wiecie co! - zwróciła się do chłopaków – Wszystkiego pożytecznego czego się dowiedziałam to nie od was! Wy tylko jesteście dla mnie zagrożeniem!
• Jak to nie od nas? - zdziwił się Nataniel, ale za chwilę go olśniło – Wiedziałem!

Nataniel podszedł do dziewczyny.

• To Derek tak? On ci pomagał?
• Tak i co z tego. Mieliście mi pomagać, a prawie zastałam zabita!
• Nina nie pozwoliłbym ci umrzeć. Nawet jeśli inni by cię znaleźli. - powiedział czule Lysander

Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu, ale czuła, że musi odizolować się od tego stada.

• Nie jestem waszą betą i nie muszę być w waszym stadzie. Więc zostawcie mnie w spokoju na jakiś czas. - powiedział z lekkim smutkiem.

Bardzo lubiła innych ze stada byli bardzo sympatyczni i traktowali Ninę jak siostrę.

Zaczęła się oddalać od nich. Nikt nic więcej nie powiedział. Szła przed siebie aż zauważyła Amarę. Zapomniała, że umówiła się z nią na trening. W sytuacji jakiej się teraz znaleźli nie było to realne. Nawet do niej nie podeszła, szła dalej. Amara dziwnie się na nią spojrzała. Nie wiedziała co jakieś kilka minut temu się stało. Postanowiła nie iść za nią. Miała na dzieje, że później porozmawiają. Nina wróciła do domu. Na stole zauważyła karteczkę: ''Pojechaliśmy na dwa dni do Warszawy. Wiesz, ważne rzeczy w pracy. Mamy nadzieję, że sobie poradzisz. Zadzwonię jutro wieczorem. Mama :)''. Dziewczyna czuła się samotna. Usiadła się na kanapie, oglądała telewizor. Jak zaczęło się ściemniać poszła do łazienki wziąć prysznic. Zrobiła sobie kolacje i znowu poszła do salonu na kanape. Zasnęła po kilku godzinach. Około 22.30 obudził ją dzwonek telefonu. Dostała sms-a od...